Üzərinə bina uçanda ürəyi iki dəfə dayanan Əminə: "Bir qolum mənə bəsdir"

Əminə Kuş 2002-ci ildə Kahramanmaraşın Elbistan qəsəbəsində anadan olub.

Əminənin anası evdar qadın, atası isə çiçəkçi olub. Evin tək qızı olduğu üçün ailənin göz bəbəyi olan Əminə insanlara kömək etməyi çox sevirdi. Bu vəziyyət onun karyera seçimində də təsirli olub. İki il əvvəl Artvin Çoruh Universiteti Mülki Müdafiə və Yanğınsöndürmə Məktəbini qazanan Əminə bir müddət doğulduğu şəhəri tərk edib. Halbuki məktəbi məzuniyyətə çıxanda və ya imtahanları bitəndə dərhal ailəsinin yanına gedib, darıxırdı. Fevral ayında da belə idi. İmtahanları bitən Əminə ailəsinin yanına qayıdıb. Amma bu dəfə onu doğulduğu şəhərdə əsrin fəlakəti gözləyirdi. Fevralın 6-da saat 04:17-də Əminə ailəsi ilə yatıb. Şokdan qışqırmağa başladığını deyən Əminə həmin günü belə təsvir edib:

"Anam, atam, nənəm və mən evdə idik. Sarsıntıdan oyandım və "ana" deyə qışqırmağa başladım. Eyni vaxtda namaz qılırdım. Beşinci mərtəbədə oturmuşduq, ona görə aşağı düşə bilmədik. zəlzələnin bitməsini gözlədik.yanımıza gəldik.Onların da evləri tam idi.Elbistanda cəmi 3-4 ev dağıldı.Ətrafımızdakı dağılmış evlərdəki insanlara da köməklik etdik.Zəlzələdə qalan uşaqları çıxarmağa çalışdıq. dağıntılar. Qana ehtiyacı olan insanlar üçün sosial şəbəkədə paylaşdım”.

Əminə və ailəsinin evləri dağılmayıb, küçədə qalıb. Hava çox soyuq idi, qar yağırdı. Onları isinmək üçün qalın paltarları yox idi. Dərhal maşına sığındılar. Halbuki oraya cəmi 5 nəfər sığa bilmişdi. Beləcə günortaya qədər vaxt keçirdilər. Bir müddət sonra acdılar. Açıq mağazadan səhər yeməyi aldılar. Yaşadıqları bina möhkəm idi. Binanın altında Əminin atasının gül dükanı var idi. Onlar ora getməyə qərar verdilər. Əslində, təkanlar heç vaxt səngimirdi. Şəhərdə 5 bal gücündə zəlzələlər tam sürətlə davam edib. Əminə və ailəsi də hər təkanda dükandan çıxırdılar. Lakin ailənin ağlına da gəlməzdi ki, 7,6 bal gücündə ikinci güclü zəlzələ olacaq.

İkinci böyük zəlzələ baş verəndə Əminin ailə üzvləri dükanın qapısının yanında olduqları üçün çölə çıxa biliblər. Lakin Əminə və onun nənəsi üçün belə deyildi. Onlardan ikisi mağazanın o biri hissəsində idi. Əminə nənəsini qoyub dərhal dükanı tərk edə bilərdi, amma bunu heç vaxt etməzdi. Nənənin 85 yaşı var idi və Alzheimer xəstəsi idi. Əminə nənəsini çıxarmaq üçün onu sürüyərək çölə çıxarmağa başladı. Lakin yeraltı təkanlar o qədər güclü olub ki, onları yenidən olduqları yerə aparıblar. Əminə nənəsini bacardığı qədər sürüyüb qapıya qədər gətirə bildi. Qapını açmaq ondan indi yaxa qurtarmaq deməkdi. Amma onun düşündüyü kimi olmadı. Yan bina qapını açan Əminin üzərinə çökdü. Əminə həmin anı bu sözlərlə izah etdi:

"Görə bilmədim. Gözümü bir az açanda gördüm ki, qolum qırılıb. Anam dedi ki, qızım, söz gətir, üç dəfə dedim. Sonra nə olduğunu xatırlamıram. .də edilib.Amma o vaxt huşsuz idim.Ürəyim də 45 dəqiqə dayandı.Həkimlər dedilər 20 dəqiqə ürək masajı etdikdən sonra öldüm.Lakin daha 25 dəqiqə ürək masajı etdilər və 2 elektroşok vurdular.Sonra. nəbzini vurdular.Sonra məni birbaşa reanimasiyaya apardılar.Məni intubasiya etdilər.Sonra ürəyim yenidən 8 dəqiqə dayandı.Həkimlər belə ürək dayanması nəticəsində beyin hüceyrələrimin öləcəyini və iflic olacağını gözləyirdilər.Gözləmirdilər. intubasiya olunduqdan sonra oyanmağım üçün.Çox qan itirdiyim üçün.Ailəm də qan qrupunu unutmuşdu.Həkimlər bu səbəbdən qan tapmaqda çətinlik çəkdilər.Yaşanan bütün neqativlərə baxmayaraq,ertəsi gün oyandım.Nə vaxt Oyandım, həkimlər dedilər ki, sən möcüzəsən. Beynimdə ölü hüceyrələr olmadığından iflic olmadım. Hətta huşum var idi və danışırdım”.

Aysun / Demedia.az